Αναρτήσεις
ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ
-Δεν είναι ένα έτοιμο σετάκι κανόνων, το οποίο εν είδει πασπαρτού, το εφαρμόζουμε παντού και πάντα.
-Δεν είναι μια λίστα με things to do, που πρέπει να το μάθω απέξω.
-Δεν είναι μια μανιέρα συμπεριφοράς, που αφορά μόνο τη συμπεριφορά μου απέναντι στο παιδί.
-Δεν είναι μια απλή, εύκολη, μονοδιάστατη και εξατομικευμένη διαδικασία ανάμεσα σε μένα και τα παιδί μου.
Η οριοθέτηση είναι :
Ένας τρόπος ζωής, που μεταδίδουμε στα παιδιά μας με την κάθε μας ανάσα, με το κάθε μας βήμα.
Ένα σύστημα αξιών, το οποίο χρειάζεται να το ενστερνιζόμαστε πρώτα απ όλα οι ίδιοι.
Μια ευκαιρία για αυτογνωσία.
Μια άσκηση υπομονής.
Μια διαφορετική ματιά πάνω στον κόσμο, τον εαυτό, και τη φιλοσοφία ζωής μας.
Φόρος τιμής στον πολιτισμό και τα ιδεώδη της ελευθερίας, της αυτό-διάθεσης, του σεβασμού, της δημοκρατικής συνείδησης.
Προϋποθέτει:
-γνώση των δικαιωμάτων του παιδιού και του ανθρώπου, και σεβασμό στα δικαιώματα αυτά.
-αναγνώριση της αξίας των συναισθημάτων του θυμού, της ζήλιας, της θλίψης κτλ, ως απαραίτητα συστατικά στην πορεία της διαπαιδαγώγησης.
-την ομολογία και αποδοχή των δικών μας σφαλμάτων, με στόχο την αποδοχή των σφαλμάτων του παιδιού ως κάτι φυσιολογικό.
-Την αναγνώριση της οικογένειας ως συστήματος, όπου όταν νοσεί ένα μέλος, είναι ένδειξη για τη νοσηρότητα ή τη δυσλειτουργία ολόκληρου του οικογενειακού συστήματος.
Όταν καθορίζω τα όρια, τις αποδεκτές και μη αποδεκτές συμπεριφορές, το κάνω μαζί με το παιδί μου, τα συν-καθορίζω με ένα τρόπο, δείχνοντας έμπρακτα σεβασμό και εκτίμηση στην προσωπικότητα του παιδιού. Ο σεβασμός δεν διδάσκεται με λεκτικές νουθεσίες, αλλά με την σεβαστική συμπεριφορά του γονέα προς το παιδί και την προσωπικότητα του, αλλά και προς τους συνανθρώπους γενικά. Δεν μπορώ να λέω στο παιδί μου ,για παράδειγμα, να σέβεσαι τους συνανθρώπους σου, και ταυτόχρονα να με βλέπει μέσα στο αυτοκίνητο διαρκώς να διαπληκτίζομαι με άλλους οδηγούς και να βρίζω θεούς και δαίμονες,ή να είμαι αγενής και απότομος σε άλλους, συναδέλφους, συγγενείς και συνανθρώπους μου. Η σχάση ανάμεσα σε θεωρία και πράξη, δεν είναι καθόλου μα καθόλου εκπαιδευτική.
Η οριοθέτηση είναι αποτελεσματική όταν χρησιμοποιεί παραδείγματα, λογική, εμπεριέχει ενσυναίσθηση και ταυτόχρονα μεταδίδει στο παιδί αίσθηση σταθερότητας και αποφασιστικότητας του γονέα. Όταν το παιδί βλέπει το γονέα ως ασφαλή βάση αλλά και συνοδοιπόρο. Μέσα στα όρια, που συγκαθορίζονται, υπάρχει ασφάλεια, εκτός ορίων χάος, ανασφάλεια και άγχος για το μη προβλέψιμο και το άγνωστο.
«Χρειάζεται να κοιμάσαι την τάδε ώρα, γιατί θυμάσαι εκείνη τη φορά που ξενυχτήσαμε στο γάμο της θείας σου, και δεν μπορούσες να σηκωθείς το πρωί για το σχολείο και ούτε να παρακολουθήσεις το μάθημα; Σε καταλαβαίνω ότι θες να δεις το παιδικό, αλλά πρέπει να πας για ύπνο. »
Με τον ίδιο τρόπο, μαζί με το παιδί, συζητάω και για τα συναισθήματα του, όταν το παιδί είναι εκτός εαυτού με το αδερφάκι του /με το δάσκαλο/με το συμμαθητή του.
Όταν φοβάται το σκοτάδι /τα ζώα /τον οδοντίατρο, όταν έχει άγχος για το μάθημα /το ποίημα /τη θεατρική παράσταση /ότι θα το κοροϊδέψουν στο σχολείο κτλ. Του εξηγώ τι νιώθει, γιατί το νιώθει και υπογραμμίζω ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό να το νιώθει αυτό. Όταν ντροπιάζουμε το παιδί για τα συναισθήματα του, (δεν κάνει να φοβάσαι, να κλαις, να ζηλεύεις κτλ), το μήνυμα που μεταφέρεται είναι: ΔΕΝ είσαι αποδεκτός.
Όλα τα συναισθήματα είναι φυσιολογικά και αποδεκτά, και όλοι μας διαθέτουμε ένα ευρύ και πλούσιο ρεπερτόριο συναισθημάτων. Αυτό που δεν είναι πάντα αποδεκτό, είναι ο τρόπος έκφρασης των συναισθημάτων αυτών, εάν για παράδειγμα χτυπήσει ή σπάσει κάτι επειδή είναι θυμωμένο. Άλλα και αυτό χρειάζεται να το αντιληφθείτε ως κάτι φυσιολογικό, μια διαδικασία διερεύνησης των ορίων του, του περιβάλλοντος, των δυνατοτήτων του, μια διαδικασία κοινωνικοποίησης και εκμάθησης κοινωνικών δεξιοτήτων, τις οποίοι είμαστε αρμόδιοι να εξηγήσουμε και να τις μεταφέρουμε ως αγγελιοφόροι στο παιδί μας, και όχι να καραδοκούμε ως παρατηρητές για να το επικρίνουμε σε κάθε λάθος.
Η οριοθέτηση είναι σαν το ποδόσφαιρο: Ένα παιχνίδι στο οποίο ισχύουν για όλους τους παίκτες οι ίδιοι κανόνες, και η έκβαση του παιχνιδιού εξαρτάται από την ομαδική συνεργασία και επικοινωνία.
Η υιοθέτηση πονηρών τακτικών μπορεί να ξεγελάσει το διαιτητή, ή να διαλάθει της προσοχής του και να λειτουργήσει προσωρινά και στιγμιαία, αλλά όποιος δεν σέβεται το συμπαίκτη του, αργά ή γρήγορα γίνεται αντιληπτός και βγαίνει εκτός παιχνιδιού.
