Οι φωνές είναι το νέο ξύλο

Από τη στιγμή που η σωματική τιμωρία έχει καταδικαστεί και δημόσια διαπομπευτεί  ως  αντιπαιδαγωγική μέθοδος, τα ταιμ-αουτς δεν λειτουργούν πάντα, και η αποστέρηση του τάμπλετ ή του κινητού αποτελεί το κόκκινο πανί για τα παιδιά και την οικογενειακή γαλήνη, απογοητευμένοι και ματαιωμένοι γονείς αντιδρούν με φωνές.

Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, το 90% των γονιών χρησιμοποιούν τις φωνές ως μέθοδο επικοινωνίας, τιμωρίας, έκφρασης των συναισθημάτων τους, της απογοήτευσης και ως μέθοδο πειθάρχησης ή οριοθέτησης.

Οι φωνές διαταράσσουν την φυσιολογική ισορροπία και για τα παιδιά και για τους γονείς. Προκαλούν την έκκριση κορτιζόλης, της ορμόνης του στρες, στον εγκέφαλο. Μεγάλες ποσότητες κορτιζόλης προκαλούν την αντίδραση φυγής ή πάλης. Το  γνωστικό κέντρο του εγκεφάλου κατεβάζει ρολά, και παίρνει τα ηνία το συναισθηματικό. Και τα παιδιά είτε θα παγώσουν και θα ακινητοποιηθούν ή θα αρχίσουν να ανταποδίδουν τις φωνές. Ή στη χειρότερη περίπτωση θα έχουν ένα ξέσπασμα(tantrum).

Τι συνέπειες έχουν οι φωνές και τα ουρλιαχτά;

Το περιοδικό Child Development αναφέρει ότι:

Έφηβοι 13 ετών στους οποίους ο γονείς συνήθιζαν να φωνάζουν είχαν περισσότερα συμπτώματα κατάθλιψης σε σχέση με συνομηλίκους που δεν ήταν σε τέτοια πειθαρχία

Οι φωνές στα παιδιά έχουν συσχετιστεί από διάφορες έρευνες με επιθετικότητα,ξεσπάσματα θυμού, κατάθλιψη και δυσκολίες συγκέντρωσης στους εφήβους.

Οι γονείς μετά το ξέσπασμα νιώθουν ενοχές. Νιώθουν να έχουν χάσει τον έλεγχο. Το σίγουρο είναι ότι αυτό που ακολουθούμε εκείνη τη στιγμή  δεν είναι οι αρχές της οριοθέτησης. Η οριοθέτηση δεν περιλαμβάνει φωνές. Το επίσης  σίγουρο είναι, ότι αν συμμορφωθούν τα παιδιά μας ,θα το κάνουν επειδή έχουν φοβηθεί, και όχι επειδή μας σέβονται. Ένα παιδί που μεγαλώνει με φόβο σε μεγαλύτερους , που πιστεύει σε  ανώτερους και κατώτερους, δεν είναι ένα παιδί με εμπιστοσύνη στον εαυτό του, και δεν είναι επίσης ένας υποψήφιος πολίτης που θα έχει μεγαλώσει με τα ιδανικά της δημοκρατίας, της ισότητας και της ελευθερίας. 

Τι μπορούμε να κάνουμε αντί να φωνάζουμε

Οι φωνές είναι αναποτελεσματικές ή προσωρινά αποτελεσματικές, αν φυσικά ο επιδιωκόμενος σκοπός είναι η αρμονική και με σεβασμό επικοινωνία ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας. Αντί να φωνάξω από μακριά, πάω κοντά στο παιδί γονατίζω στο επίπεδο του ώστε να έχω άμεση βλεμματική επαφή-δείχνοντας του ότι απευθύνομαι αποκλειστικά σε αυτό,ότι το σέβομαι και το υπολογίζω,  και του ζητάω αυτό που θέλω ήρεμα και σταθερά.

Είναι σημαντικό να θυμάμαι ότι όταν ξεφεύγω, είναι αποκλειστικά θέμα δικό μου, αποτυχία αυτοσυγκράτησης, και δεν έχει να κάνει με το πόσο άτακτο είναι το παιδί.

Όταν νιώσω το θυμό να συσσωρεύεται και να πλησιάζει στο 10/10, καλό είναι εκείνη τη στιγμή να αποφύγω οποιαδήποτε διαπροσωπική επικοινωνία, να ηρεμήσω και κατόπιν να διευθετήσω τα θέματα που με απασχολούν, όπως ειπώθηκε παραπάνω: με τετ-α-τετ επικοινωνία με το παιδί μου, με ήρεμη φωνή και με έμφαση στην συμπεριφορά που μας ενόχλησε.

Αν έχουμε καταφύγει σε φωνές, καλό θα ήταν να αναγνωρίσουμε αυτήν την κατάσταση και να το παραδεχτούμε στα παιδιά μας .Θα αποτελέσουμε έτσι ένα θετικό μοντέλο συμπεριφοράς, θα δώσουμε το μάθημα ότι όλοι κάνουμε λάθη, ότι δεν υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι, αλλά λανθασμένες και σωστές συμπεριφορές, και ότι  δεν ήρθε το τέλος του κόσμου αν ξεφύγουμε.